وقتی در جامعه ای شعله های بحران بالا می شود، رهبران جامعه اعم از رهبران سیاسی، دینی و فرهنگی نقش بزرگی در بهبودی یا بد تر کردن اوضاع دارند. آنها می توانند با شهامت در جلو مردم ظاهر شده و واقعیت ها را بگونه مناسب صادقانه با مردم در میان بگذارد. دستپاچه نشوند و به هیچ وجه از احساسات کار نگیرند. رهبران باید از آسیب های روانی که در گذشته دیده آگاه باشند و نگذارند تداعی خاطرات تلخ گذشته که در اثر بحران خود بخود برای هر فرد پیش می آید و تخیلات دور از واقعیت توانایی شان را در قضاوت درست امور ویران سازد.
در مواقع بحران معمولا شهروندان دچار ترس، اضطراب، سردرگمی و ... می شود. آنها از آینده نگران اند و پیامدهای احتمالی بحران موجود برایشان ترس و اضطراب ایجاد می کند. درهمچو مواقع قسمت اندیشنده مغزشان از کم کار می شود و هم آهنگی قسمت های مختلف مغز شان آسیب می بیند. در نتیجه اکثریت شان با احساسات و خشم به حوادث پاسخ می گویند، در بدی ها و گسترش اخبار بد مبالغه می کنند. به این ترتیب جامعه را یک حالت ترس و ابهام فرا می گیرد. وقتی کار به اینجا کشید وقوع هرچیز امکان پذیر می گردد. اگر رهبران هم دچار این آشفته شوند کار تمام است.
از رهبران انتظار می رود که با آرامش و اطمئنان جلو مردم ظاهر شوند. آنها باید با زبان گویا و سکوت به مردم القاء کنند که اوضاع تحت کنترول است. توجه مردم را به راه حلها و جنبه های مثبت بحران جلب کند و به هیچ و جه القاء نکند که اوهم سخت تحت فشار است.
رسانه ها و آنانیکه در صفحات تلویزیون ظاهر می شوند و از رادیوها سخن می گویند عین نقش را دارند. آنها در قدم اول باید تصویر کامل و بی طرف را ارائه کنند. گزینه ها و راه حلهای ممکن را فراروی شنوندگان و ببیندگان قرار دهند و هیچ وقت برای نتیجه گیری های منفی و فاجعه آمیز شتاب نکنند. اصولا طرف خطاب آنها باید عقل سنجشگر آدم ها باشد و به هیچ وجه اجازه ندهد که سایه احساسات در کار شان مداخله نماید. گردانندگان میزگردها و بحث وظیفه دارند نگذارد بحث از کنترول خارج شود و به سوی جهات منفی سوق داده شود. شرکت کنندگان در بحث های رسانه ها باید فرصت نیابند که از کلمات رکیک و زنند استفاده کنند. تعمیم دهی ها و ایهام وجود توطئه ها بازی ها چیزهایی اند که اوضاع را برای مردم بیشتر تیره و وحشتناک می ساز.
همه ی آنانیکه با امور عامه سرو کار دارند باید بدانند که آرامش ذهنی شهروندان به هیچ وجه نباید معامله ی امور شخصی و جزئی شود. این چیزیست که قوانین تمام کشور ها آنرا لحاظ می دارد اما متأسفانه مسئولین و دست اندرکاران امور در کشور به آن هیچ توجهی ندارند.
رسانه ها و آنانیکه در صفحات تلویزیون ظاهر می شوند و از رادیوها سخن می گویند عین نقش را دارند. آنها در قدم اول باید تصویر کامل و بی طرف را ارائه کنند. گزینه ها و راه حلهای ممکن را فراروی شنوندگان و ببیندگان قرار دهند و هیچ وقت برای نتیجه گیری های منفی و فاجعه آمیز شتاب نکنند. اصولا طرف خطاب آنها باید عقل سنجشگر آدم ها باشد و به هیچ وجه اجازه ندهد که سایه احساسات در کار شان مداخله نماید. گردانندگان میزگردها و بحث وظیفه دارند نگذارد بحث از کنترول خارج شود و به سوی جهات منفی سوق داده شود. شرکت کنندگان در بحث های رسانه ها باید فرصت نیابند که از کلمات رکیک و زنند استفاده کنند. تعمیم دهی ها و ایهام وجود توطئه ها بازی ها چیزهایی اند که اوضاع را برای مردم بیشتر تیره و وحشتناک می ساز.
همه ی آنانیکه با امور عامه سرو کار دارند باید بدانند که آرامش ذهنی شهروندان به هیچ وجه نباید معامله ی امور شخصی و جزئی شود. این چیزیست که قوانین تمام کشور ها آنرا لحاظ می دارد اما متأسفانه مسئولین و دست اندرکاران امور در کشور به آن هیچ توجهی ندارند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر